De twee kampen in je hoofd

Vandaag begint NaNoWriMo, wat staat voor National Novel Writing Month. Zo National (USA) is het trouwens niet meer want inmiddels doen er wereldwijd duizenden mensen mee. De intentie is dat elke deelnemer gedurende de maand November 50.000 woorden schrijft: een roman. We houden elkaar op de hoogte via een forum op nanowrimo.org

Ik doe voor het eerst mee en ben direct een zogenaamde NaNo Rebel ;-), want ik schrijf geen roman. Ik heb de intentie om 30 blogs in 30 dagen te schrijven. Ook in totaal 50.000 woorden, dat voelde wel leuk en uitdagend. 30 blogs van minimaal 1.700 woorden, dit is de eerste.

De afgelopen weken heb ik me voorbereid door me in te lezen en mindmaps te maken rondom de thema’s waar ik het over wil hebben. Het overkoepelende thema is wel helder: hoe we dichterbij onze innerlijke JOY komen en vanuit daar keuzes te maken op een weg naar een vervuld leven. De afgelopen jaren ben ik zelf bewust op deze reis gegaan en whoah, da’s niet altijd makkelijk, maar tegelijkertijd zo bizar waardevol.

Ik ben hier nu bijna een half jaar over aan het bloggen, podcasten en ik heb zelfs dienstverlening ontwikkeld in de vorm van een online groep coaching programma en teamworkshops. Mijn carrière als marketing consultant laat ik achter me en stap vol overgave op een nieuw pad. In dat proces komen er weer allerlei nieuwe stemmetjes, gevoelens en dus inzichten omhoog.

Ons hoofd zit vol met stemmetjes. De hele dag door heb je een gesprek met jezelf over elk onderwerp wat je maar kunt bedenken. Na een aantal jaren bewust in gesprek te gaan met die stemmetjes deel ik ze inmiddels in twee kampen:

Het kamp van de ongerustheid, zorgen en angsten en het kamp van de nieuwsgierigheid, verwondering en, ja zo noem ik het, JOY.

De afgelopen maanden is het onzekerheidskamp flink aan het strijden om aandacht.

Dat gaat in mijn hoofd zo:

“Rianne, zou je dit nou wel doen, je hebt een prima carrière (gehad) in de marketing consultancy en interim werk, dat verdient heel goed, waarom zou je dat achter je laten voor iets waar je geen ervaring in hebt?”.

“Rianne, je hebt geen diploma als psycholoog, niemand gaat je serieus nemen.”

“Rianne, je hebt helemaal geen netwerk rondom de thema’s van persoonlijke ontwikkeling, dit gaat je niet lukken.”

Ik hoor al die stemmetjes en er zijn momenten dat ik me helemaal mee laat voeren. Die stemmetjes brengen namelijk tal van emoties met zich mee. De meeste laten me niet krachtig voelen. Ik voel me angstig, ongerust, onzeker. Dat voel ik voornamelijk in mijn buik. Zo’n knoop.

Zeker op de momenten dat ik mijn spaarrekening langzaam zie slinken. Dat is, op dit moment, een feitelijke uitkomst van het radicaal kiezen voor een andere weg. Dat zijn bij uitstek de momenten dat ik die stemmetjes uit het onzekerheidskamp geloof. Dat zij de waarheid spreken. Ze werken als een trigger en op zulke momenten wil ik het liefst heel hard weglopen, stoppen met alles en gewoon weer terug naar het oude.

Het oude voelt veilig. Het oude ken ik van binnen en van buiten. Ik weet hoe het werkt, ik weet dat ik dat kan. Maar ik weet ook dat het niet is wat ik heel diep van binnen wil doen. Het is een veilige keuze. Tegelijkertijd voelt die keuze niet krachtig,

En dan herinner ik me weer het innerlijke werk wat ik zelf al jaren doe. Ik herinner me weer dat niet alle stemmetjes in mijn hoofd mijn waarheid spreken.

Dat door echt te voelen ik weet wanneer ik wel of niet in mijn kracht sta en vanuit daar keuzes maak.

Dat betekent niet dat de stemmetjes uit het onzekerheidskamp geen recht van spreken hebben. Ze geven oprecht iets aan wat me aan het hart gaat. Het hart dat zich ongerust of onzeker voelt. Die gevoelens zijn reëel en doen er toe. Die hoeven niet onder het tapijt geschoven te worden of genegeerd. Ik heb geleerd dat ze daardoor juist alleen maar heftiger worden.

Die gevoelens reflecteren een deel van mij en dat deel verdient het om gehoord en gezien te worden.

Ik ga met die gevoelens in gesprek. Vanuit een versie van mezelf die de gedachten observeert en de gevoelens waarneemt. Zonder dat ik op de golf meega. Dat is een proces wat ik al jaren aan het leren ben. Elke dag maar weer en ik geloof inmiddels dat dit “werk’ nooit af is. Ik ben nooit af. Er is altijd weer een stemmetje die net iets anders zegt, waar ik weer iets van te leren heb.

Ik heb mezelf aangeleerd dat ik mag voelen. Alle emoties die er zijn. Zonder oordeel. Vroeger deed ik mijn stinkende best om er voor weg te rennen. Onder het mom van “kop op” of “ach er zijn altijd ergere dingen”. Allemaal waar, maar niet helpend om weer in je innerlijke kracht te komen. Gevoelens wegstoppen werkt niet.

Als ik me onzeker voel, voel ik me even onzeker. Als ik me ongerust voel, voel ik me even ongerust. Wetende dat alle gevoelens tijdelijk zijn. Dat ze weer voorbij gaan. Juist door ze even goed te voelen gaan ze ook sneller voorbij.

En ik realiseer me dat de gevoelens me ook echt iets willen vertellen. Meestal dat het onderwerp waar ik me ongerust over voel me echt aan het hart gaat. Dat ik het belangrijk vind. Als het onderwerp er niet toe deed, zou ik me er geen zorgen over maken toch?

Ik stel mezelf dan vragen zoals::

is wat je zegt nou echt een absolute waarheid?

Zijn er situaties waarin er mensen wel succes hebben gehad zonder diploma of netwerk?

Hoe zou het voelen als je geloofde dat het ook voor jou mogelijk is?

Welk bewijs heb je dat het niet kunt?

Welk bewijs heb je dat je het wel kunt?

En op zo’n moment komt er een ander kamp aan het woord. Het kamp van de verwondering, van nieuwsgierigheid, van verlangen.

Dat kamp aan stemmetjes is er ook, alleen vaak iets minder luid en het heeft wat aanmoediging nodig om te spreken. Maar dat kamp zegt vooral dingen zoals:

“Rianne, je licht helemaal op wanneer je over het in contact komen met je innerlijke JOY praat, dat voelen mensen.”

“Rianne, de momenten dat je je trainingen verzorgt sta je echt AAN en elke keer bruis je van de energie”

‘Rianne, bijna elke dag spreek je wel mensen die uit balans zijn geraakt, die de connectie met hun innerlijke JOY (tijdelijk) zijn verloren, die moe, eenzaam of ongerust zijn, je kunt hen helpen.”

“Rianne, kijk nou naar de mensen die alleen al de afgelopen maanden op je pad zijn gekomen, die heb jij aangetrokken. Zij zijn in lijn met het pad wat je aan het bewandelen bent.”

Deze stemmetjes genereren ook gevoelens. Gevoelens die me kracht geven. Gevoelens van flow. Energie, blijheid, JOY.

Over de jaren is dat de wijsheid die met dit werk tot me is gekomen. Door vallen en opstaan ben ik me bewust geworden dat mijn emoties een gids voor me zijn.

Mijn emoties vertellen me of ik in mijn kracht sta of niet.

Ga zelf maar na, als je een horizontale lijn tekent en aan de ene kant schrijf je op hoe het voelt als je uit je kracht bent en welke gedachten daarbij horen.

Doe dit voor een thema wat nu top of mind voor je is. Aan de andere kant schrijf je op hoe het voelt als je in je kracht staat en welke gedachten daarbij horen.

Vanuit welk gezichtspunt wil jij je keuzes maken?

Vanuit welk gezichtspunt geloof jij dat dat je op weg bent naar een vervuld leven?

Vanuit welk gezichtspunt wil jij leven?

Dit is het werk. Het je realiseren vanuit welk gezichtspunt je continue keuzes maakt en dan bewust, met aandacht kiezen, voor hetgeen je wilt.

Je emoties zijn hierbij je belangrijkste gids. Weten hoe je je voelt. Dat kunnen benoemen. Het liefst een aantal lagen dieper dan de basisemoties van blij, bang, boos of bedroefd.

De komende dagen en weken ga ik hier meer over schrijven. Want leren voelen is niet iets wat we op school hebben geleerd. Leren denken volop, leren voelen en je emoties benoemen niet echt. “Goed” is namelijk geen emotie, ook al geven we dat vaak als antwoord op de vraag: Hoe voel je je?

Mogelijk ben je in een open en liefdevol gezin opgevoed waar je ouders veel aandacht hebben gegeven aan hoe je je voelt en welke betekenis je daaraan geeft. Mogelijk voerde je frequent gesprekken over je gevoelens en heb je daardoor een grote woordenschat ontwikkeld om je ze te verwoorden. In dat geval, fantastisch, wat een cadeau.

Maar voor de meeste mensen van mijn generatie is dat helaas niet zo. Onze ouders hebben het zelf nooit geleerd van hun ouders. Dit is dus geen verwijt of klacht naar hen toe, maar een erkenning dat ik het anders wil. Voor mezelf en anderen. Want onze relaties worden hechter, dieper en oprechter wanneer we openlijk, zonder schaamte of ongemak, kunnen verwoorden wat we voelen.

Het brengt ons dichter bij onszelf. Ik ben hier om mensen te helpen contact te maken met hun innerlijke JOY om vanuit daar keuzes te maken op een weg naar een vervuld leven.

Dat start met weten wat je voelt en het kunnen benoemen. De komende blogs gaan hierover. Over de wijde range aan gevoelens en de stemmetjes, of te wel gedachten, die daarbij horen.

Om vervolgens in te zien hoe je zelf elk moment de keuze hebt van waaruit je je leven leidt.

Nee, ik ben geen afgestudeerd psycholoog. Nee, ik ben geen gecertificeerde coach. Wat ik wel ben is een krachtige vrouw die al jaren dit werk elke dag in de praktijk brengt. Mijn inzichten en kennis komen van een diep innerlijke weten door het zelf te ervaren.

Ik geloof in dit werk omdat ik zelf het wandelende voorbeeld ben van hoe het leven kan zijn als je vanuit je innerlijke kracht gaat leven. Als je de innerlijke moed hebt om te gaan voor waar je hart ten diepste naar verlangt.

Dat kan bijvoorbeeld zijn eindelijk die sabbatical nemen, echt kiezen voor werk dat je van binnen laat oplaaien, of eindelijk dat boek schrijven.

Ongeacht wat anderen ervan vinden. Anderen vinden er namelijk altijd wel iets van.

Het is veel belangrijker wat jij ervan vindt.

Leef jij nu het leven waar jij blij van wordt?

Maak je nu de keuzes waar jouw hart harder van gaat kloppen?

Lijkt me fantastisch als je de komende tijd meeleest en meeluistert, sommige van deze blogs zal ik ook inspreken voor mijn podcast.

Hele dikke knuffel en een mooie zondag.

Rianne