Gister heb ik 111 woorden geschreven.
Niet de 1.700 die ik voor ogen had.
Gister voelde ik me niet blij.
Gister voelde ik me niet verbonden met mezelf.
Gister voelde ik me bij vlagen eenzaam.
Gister was gister.
Vandaag is een nieuw dag.
Vandaag voel ik me verbonden met mezelf.
Vandaag voel ik me optimistisch.
Vandaag voel ik me bij vlagen blij.
Vandaag is vandaag.
Ik voelde die vlaag van eenzaamheid al een paar dagen in me opborrelen.
Als een soort van rijzende zon, alleen iets minder warm :).
In mijn meest recente podcast vermeldde ik tussen neus en lippen door dat eenzaamheid één van de meest donkere thema’s in mijn leven is.
Niet nu in Corona tijd, maar “gewoon” al mijn hele leven.
Eenzaamheid wandelt af en toe een momentje met me mee.
Een momentje kan 2 minuten duren, 3 uur of 2 dagen. Ik liet dat aan de buitenwereld nooit zien.
Voor de buitenwereld deed ik alsof alles altijd koek en ei was, ook al ervoer ik op dat moment gevoelens van eenzaamheid. Ik ben de enthousiaste, energieke Rianne.
Dat is het beeld dat ik aan de buitenwereld liet zien.
Ook aan de mensen die het dichts bij mij staan.
Die enthousiaste, energieke Rianne, dat ben ik ook. Vaak.
Maar eenzame Rianne ben ik ook. Soms.
Die eenzaamheid hoort ook bij mij.
Dat kon ik heel lang niet hardop zeggen want ik vond dat ik niet zo zielig moest doen.
Ik moest niet zeuren, ik heb een fantastisch leven, prachtig huis, fijn werk, heerlijk lieve vrienden.
Ik had geen recht om me eenzaam te voelen.
Er zijn duizenden mensen die het veel slechter hebben dan ik.
Die hebben recht om eenzaam te zijn. Ik niet.
Je eenzaam voelen lost ook helemaal niks op, dus kop op, weer door.
Blijf positief.
Dit waren sommige van de woorden waarmee ik mezelf streng toesprak. Vooral als ik weer aan het einde van zo’n eenzaamheid golf zat.
Als ik midden in zo’n golf zat, dan was er nog geen ruimte voor die strengen woorden.
Wat ik op zo'n moment deed was juist compleet wegduiken voor alles en iedereen.
Ik verdween gewoon even uit het openbare leven.
Dat is heel makkelijk als je alleen woont.
Ik verzamelde heel veel lekkere (ongezonde) dingen om me heen, samen met een berg video’s of later Netflix. Ik kon dan dagen achtereen zo doorbrengen. Mezelf voorhouden dat dit was wat ik nu wilde en nodig had. Dat dit “selfcare” was.
Ik verdoofde op die manier mijn gevoelens.
Ik ging ze uit de weg.
Toen ik nog een vet drukke (interim) baan van 60+ uur per week had, was overigens dat mijn wegduik ding.
Ik verschuilde me onder het mom van veel te druk zijn, eindeloos blijven werken.
Ik had niet door dat ik totaal niet meer productief was.
Ik bleef gewoon werken aan dingen die helemaal niet belangrijk waren maar ik maakte ze belangrijk.
Geen tijd meer voor vrienden onder het mom van “ik heb het te druk”.
Wegduiken in volledige apathie of juist de andere kant op door mezelf onder te dompelen in werk zijn mijn twee overlevingsmechanismen.
Alles om maar echte verbinding met mezelf en anderen en het voelen van mijn gevoelens uit de weg te gaan.
Ik wilde me helemaal niet eenzaam voelen.
Want dat doet echt serieus pijn.
Niet de pijn van een hamer op je duim, maar een diep verscheurend hartzeer.
Een pijn die je zo hard laat huilen dat je van ellende niet weet of je ooit nog kan stoppen.
Een pijn die door je hele wezen gaat.
Mezelf toestaan dat te voelen is het pijnlijkste en moedigste wat ik ooit heb geleerd.
In Januari 2017 stapte ik op een vliegtuig naar Perth, Australië.
Na een periode van mezelf bijna weer over de kop werken, wist ik even niet zo goed meer wat ik nou wilde qua werk. Ik wilde vooral even rust.
Tijd om na te denken over waar ik echt blij van word. Het idee was dat ik met een vette 4 wheel drive auto met tent op het dak door Australië ging rijden. Een sabbatical van 6 maanden tot een jaar. Dat was mijn plan.
Omdat ik toen ook al wist dat eenzaamheid best eens de kop zou kunnen steken had ik 20 mensen die mij het meest dierbaar waren gevraagd of ze me een brief wilde schrijven die ik mee kon nemen. Die brieven kon ik dan lezen als ik het even zwaar had, om me zo toch verbonden te voelen.
17 Januari nam ik afscheid van zo’n 15 mensen op Schiphol. Mensen waar ik van hield.
Heel emotioneel want ik wist niet wanneer ik ze weer terug zou zien.
Na een korte stop van een paar dagen in Singapore landde ik op 21 januari in Perth.
Mijn missie die eerste dagen was het vinden van een waanzinnige auto met alles erop en eraan.
Die vond ik.
Een vette Mitsubishi Pajero 4WD met koelkast, 40 liter waterreservoir en een fantastische tent op het dak die ik zelf in en uit kon klappen.
Ik was klaar voor het avontuur.
.
.
.
.
.
Het was vreselijk.
Ik heb het 7 weken volgehouden.
Die 7 weken waren de eenzaamste weken van mijn tot dan toe 40 jarig bestaan.
Ik heb dagen aaneen als een baby opgerold huilend in de tent op het dak van mijn auto gelegen.
Zo ongelooflijk diep gegaan.
West-Australië is qua oppervlakte 218x groter dan Nederland. Er wonen 2 miljoen mensen waarvan 1 miljoen in Perth. Buiten Perth is het voornamelijk outback met een klein stukje (prachtige!) wijnstreek.
Ik kwam niemand tegen. Stond meestal alleen op campings.
Zelfs op Tinder kreeg ik regelmatig “sorry er is niemand in deze regio” en ik had mijn settings op 18-99 jaar staan, seriously!
(al deze foto's heb ik zelf gemaakt met een zelfontspanner. Er was niemand in de buurt...)
In de vierde week van mijn trip, op Valentijnsdag bereikte mij het nieuws dan 1 van mijn compagnons, Gerard Struijf, plotseling was overleden.
Een paar dagen later lag ik in mijn tent, intens verdrietig om het verlies van Gerard en ook om mijn eigen eenzaamheid, ook al durfde ik dat nog niet toe te geven.
Ik opende de brief die hij mij had gegeven vlak voor ik was vertrokken.
Er stonden een paar woorden in met de tip om wanneer ik deze brief las, ik naar Spotify moest gaan om naar het nummer “Give a little bit” van SuperTramp te luisteren.
I'll give a little bit
I'll give a little bit of my life for you
So give a little bit
Give a little bit of your time to me
See the man with the lonely eyes
Oh, take his hand, you'll be surprised
Ik luisterde naar dat nummer keer op keer.
“See the man with the lonely eyes. Oh, take his hand, you’ll be surprised.”
Mijn relatie met mijn eenzaamheid veranderde daar.
Op dat moment.
In die tent.
In mijn eentje op een camping in de middle of nowhere in Australië.
Alleen wist ik dat toen nog niet.
.
.
.
.
.
Gister voelde ik me niet blij.
Gister voelde ik me niet verbonden met mezelf.
Gister voelde ik me bij vlagen eenzaam.
Gister heb ik drie prachtige gesprekken met vriendinnen gevoerd waarin ik vertel over mijn gevoelens van eenzaamheid in dat moment.
Gister kreeg ik drie keer te horen hoe bijzonder zij het vonden dat ik me zo kon uiten en dat ik me veilig genoeg bij hen voelde om het te delen.
Mijn weg uit de eenzaamheid gaat door in de periode van mij eenzaam voelen te verbinden met de mensen die ik lief heb. Mijn weg uit de eenzaamheid gaat door het te voelen, er niet voor weg te lopen.
Mijn weg uit de eenzaamheid gaat door het vrijuit te benoemen.
Wat ik heb geleerd is door het zo te doen ik er het snelst weer “doorheen” ben.
“See the man with the lonely eyes. Oh, take his hand, you’ll be surprised.”
Ik zie de vrouw met de eenzame ogen. Ik pak haar hand en verras mijzelf.
Want weet je, de allergrootste heler ben jezelf.
We zijn allemaal geboren met een immens veel helende krachten.
Maar wat je niet durft te benoemen kan niet helen.
De allereerste keer dat ik tegen een ander uitsprak dat ik me soms eenzaam voelde was idioot eng en tevens bizar bevrijdend.
Idioot eng op het moment voorafgaand aan dat ik het uitsprak. Want al die verhalen van “wat zullen ze wel niet denken” en “ik ben geen zielig geval” etc, etc gingen door mijn hoofd.
Maar die angst en onzekerheid voelen en het toch doen creëerde de grootste bevrijding.
Tranen, van verdriet en opluchting door elkaar heen.
Dat moment is nu ruim 3 jaar geleden.
Eenzaamheid wandelt nog steeds af en toe met me mee.
Eenzaamheid hoort bij mij.
Ik ben van haar gaan houden.
Ik kan haar nu ontvangen als ze langskomt.
Als ze langskomt weet ik nu dat ze een boodschap voor me heeft.
De boodschap van het verlangen naar verbinding.
De boodschap van het verlangen naar een mooi gesprek.
De boodschap van het verlangen naar een knuffel.
De boodschap van liefde.
Ik hoef me niet meer te thuis te verbergen met bergen zoetigheid en Netflix.
Dat doe ik nog steeds wel eens, maar nu omdat ik dat soms gewoon lekker vind, niet om ergens voor weg te duiken.
Voor iedereen die dit leest en zich herkent geef ik Gerards boodschap mee:
Luister naar het nummer “Give a little bit” van Supertramp.
En mocht je hier verder over willen praten, ik ben er.
Ik luister.
Zonder oordeel.
Ook als je denkt dat het wel weer overgaat.
Ook als je vindt dat je sterk moet zijn.
Ook als je je schaamt.
Ook als je dit voor het eerst meemaakt.
Ook als je vindt dat het wel meevalt.
De weg uit de gevoelens van eenzaamheid is verbinding.
Altijd.
Hugs, Rianne
